Τον Κυριάκο τον βρίσκω στο τηλέφωνο μισή ώρα μετά που έχει φύγει απ’ τη δουλειά. Είναι η τελευταία μέρα της σύμβασής του - που θα πει πως μέχρι πριν από μισή ώρα ήταν stager στο ΙΚΑ Ναυπλίου και τώρα είναι άνεργος. Μόνο που στο τηλέφωνο δεν ακούω μια φωνή απελπισμένη, αλλά έναν άνθρωπο εξοργισμένο. «Τι θέλετε να σας πω;», φωνάζει. «Να σας πω ότι μας είχαν σαν δούλους; Ο προϊστάμενος μάς είχε κάνει παιδιά για τα θελήματα! Να σου λέει “άντε φτιάξε έναν καφέ” ή “πήγαινε φέρε μου δύο νερά”. Και σαν να μη φτάνει αυτό, να έχεις και μερικούς απ’ τους συναδέλφους που θέλουν να κάνουν τους καλούς στο αφεντικό, να σε αντιμετωπίζουν κι εκείνοι σαν να είσαι δούλος».
Ο Κυριάκος Κωνσταντινίδης ακούγεται τόσο έξαλλος, που νομίζω πως υπερβάλλει. Θα πρέπει να φθάσω ώς το τέλος του ρεπορτάζ για να καταλάβω πως μάλλον λέει τα μισά απ’ αυτά που έχει δει να συμβαίνουν. Ο Χ. Γαλιωτός, που είναι κι αυτός stager στην Αργολίδα, χαμογελά. «Οταν κάναμε κατάληψη στο υπουργείο Εργασίας», θυμάται, «μια μόνιμη υπάλληλος ήθελε οπωσδήποτε να πάει στο γραφείο της. Μια κοπέλα που ήταν μαζί μας στεκόταν μπρος στην πόρτα κι η μόνιμη την έσπρωξε. “Μα, τι κάνεις;”, διαμαρτυρήθηκε η κοπέλα. Η μόνιμη γύρισε αγριεμένη: ”Μη μιλάς εσύ!”, είπε. “Εσύ δεν είσαι άνθρωπος. Είσαι stage”»!
Μας αποκαλούν «παιδιά»
«Stager» ή «πορτοφολάς» στην παγκαλική διάλεκτο ή απλά «προσεχώς άνεργος». Γιατί όπως λέει ο Ανδρέας Αλεξόπουλος, που έχει συμπληρώσει 26 μήνες stage στο νοσοκομείο Αιγίου, «πριν από τις εκλογές όλοι οι βουλευτές μάς έλεγαν «χωρίς εσάς το σύστημα θα είχε καταρρεύσει. Μετά τις εκλογές, ακόμα και στην υπηρεσία μας δεν είμαστε πια εργαζόμενοι. Γίναμε πάλι “προγράμματα”. Μιλάνε όλοι για τους stagers και μας αποκαλούν “παιδιά”. Ενώ εμείς έχουμε οι ίδιοι παιδιά!». Με το που αποφασίστηκε πως οι συμβάσεις τους δεν θα ανανεωθούν, εκείνοι κατέβηκαν στους δρόμους. Αλλά όταν τα φώτα των καμερών έσβησαν και γύρισαν στα γραφεία τους, όλα είχαν αλλάξει. «Τέσσερα χρόνια δούλευα εκεί, τους τελευταίους δύο μήνες πέρασα απίστευτα πράγματα», λέει ο Κυριάκος Κωνσταντινίδης «Πήγαινες με το παρουσιολόγιό σου στον προϊστάμενο και αυτός δεν δεχόταν να στο υπογράψει. “Δε δουλεύεις!”, να επιμένει, κι άντε εσύ να αποδείξεις πως επτά ώρες κάθε μέρα ήσουν εκεί».
Δεν πρόκειται για μια ακραία περίπτωση - η διαφορά είναι πως ο Κυριάκος μπορεί να μιλήσει γιατί αύριο το πρωί δεν θα πάει στο ΙΚΑ να δουλέψει, ενώ οι υπόλοιποι ακόμη έχουν ακόμη σύμβαση. Ο Χ. Γαλιωτός μου εξηγεί πως σε ένα ασφαλιστικό ταμείο πήραν πίσω τις κάρτες απ’ τους stagers και τους άλλαξαν τους κωδικούς στα κομπιούτερ για να μη μπορούν να μπουν στο σύστημα. «Οι συνάδελφοι, δήθεν για πλάκα, τους φωνάζουν “πορτοφολάδες” και γελάνε μαζί τους», λέει. Ισως να μπορούσε να το ανεχθεί κανείς αν η δουλειά δεν ήταν τόσο πιεστική. Αλλά όταν η ζωή σου κυλάει όπως την περιγράφει ο Ανδρέας Αλεξόπουλος, είναι δύσκολο να αντιμετωπίσεις αυτά τα σχόλια με χιούμορ.
«Στο νοσοκομείο Αιγίου που δουλεύω», λέει ο Ανδρέας, «υπάρχουν μέρες που είμαι μόνο εγώ κι ένας μόνιμος στα επείγοντα. Για τροχαία, για εμφράγματα, για ό,τι συμβεί. Είμαι τραυματιοφορέας, είμαι νοσηλευτής, κουβαλάω χαρτιά, φέρνω ορούς και όταν προκύψει κάτι επείγον δεν φεύγω, κι ας έχει τελειώσει το επτάωρο. Και βέβαια, κάνω βάρδιες, δουλεύω αργίες και δεν πληρώνομαι τίποτε από τα δύο, γιατί είμαι stager. Σαν να σε έχουν πάρει αιχμάλωτο και να σου λένε “είσαι εκπαιδευόμενος”». Διαφορετικά stage, παντού η ίδια ιστορία. Η Γεωργία Καπετανάκη στο ΙΚΑ Πατρών για δέκα μέρες ακόμη θα χτυπάει κάρτα το πρωί στις 7.30 και το μεσημέρι στις 2.30. Στις 20 Ιανουαρίου η σύμβασή της θα λήξει και θα μείνει άνεργη, και αυτό στη λογική κάποιων προϊσταμένων την καθιστά αμελητέα ποσότητα. «Είναι σχεδόν αστείο», λέει η Γεωργία. «Υπάρχουν μερικοί προϊστάμενοι -ευτυχώς, λίγοι- που κοιτάνε άμα θ’ αργήσουμε. Μας μαζεύουν τις κάρτες να τσεκάρουν. Ποτέ των μόνιμων, μόνο τις δικές μας. Σαν να είμαστε δεύτερης κατηγορίας άνθρωποι». Αλλά, πάλι, η Γεωργία θα πρέπει να θεωρεί τον εαυτό της τυχερό. Θα μπορούσε να δουλεύει στο ΙΚΑ Ναυπλίου. «Οι μόνιμοι δεν κατεβαίνουν στο υπόγειο που είναι το αρχείο», λέει ο Κ. Κωνσταντινίδης. «Στέλνουν πάντα εμάς, τους stagers. Δουλεύουμε μέσα σε σκόνες, με τις κατσαρίδες να περνάνε, και ψάχνουμε φακέλους που έχουν πιάσει σκουλήκια». Και όλα αυτά για τα 400 ευρώ του stage. Αλλά όταν δεν έχεις άλλη επιλογή, τι μπορείς να κάνεις;».
Η Γεωργία Καπετανάκη είναι 33 ετών. «Στην Πάτρα», λέει, «ούτε πωλήτρια δεν με παίρνουν. Κι ύστερα, είναι που την έχεις μάθει αυτή τη δουλειά. Στο ΙΚΑ τόσο καιρό σε ξέρουν πια οι ασφαλισμένοι με το όνομά σου, σε ψάχνουν άμα έρχονται, είναι το σπίτι σου εδώ, και σε διώχνουν. Τρία χρόνια στο ΙΚΑ κυνηγάμε τους εργοδότες να κολλάνε ένσημα και τώρα εμείς που δεν έχουμε ένσημα φεύγουμε. Τι να πεις;».
Μπρος στο φάσμα της ανεργίας, ακόμη και οι ταπεινώσεις των τελευταίων δύο μηνών μοιάζουν αμελητέες. Ο Φ. Σερεπίσιος, που είναι stager στον Δήμο Δύμης στην Αχαΐα, σε λίγο καιρό θα βρεθεί άνεργος για δεύτερη φορά στη ζωή του. «Ηλπιζα να μην το ξαναπεράσω ποτέ αυτό», κάνει. «Δεν ξέρεις τι είναι πέντε η ώρα το πρωί να πετιέσαι από το κρεβάτι σου ή εκεί που κάθεσαι ξαφνικά να σφίγγεται το στομάχι σου, να νιώθεις ασφυξία. Βλέπω και τους άλλους. Ξέρω ανθρώπους που σταμάτησαν το παιδί τους από το φροντιστήριο όταν τελείωσε η σύμβαση, ξέρω άλλους που δεν έχουν τα λεφτά για το νοίκι. Σου λέει ο Πάγκαλος, 500 ευρώ τι είναι; Ας έρθει εδώ, να δει τι είναι…».
Της Μαριλης Mαργωμενου
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_10/01/2010_386257
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου