Θυμάστε τα προγράμματα «stage»
με τα οποία το πολιτικό σύστημα στην προμνημονιακή Ελλάδα είχε βρει
άλλον έναν τρόπο να κάνει ρουσφέτια; Τι κι αν η Ευρωπαϊκή Ένωση τα
χρηματοδοτούσε στη βάση της μαθητείας στον ιδιωτικό τομέα μας; Στη χώρα
μας, τη χώρα τής πατέντας, μετατράπηκαν σε αντικείμενο πολιτικής
εκμετάλλευσης, θύματα της οποίας έπεσαν χιλιάδες νέοι.
Του Γιάννη Συμεωνίδη
Αλήθεια, τι απέγιναν οι περίφημοι «stageur», τους οποίους η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου πέταξε στο δρόμο εν μια νυκτί στο όνομα της εξυγίανσης του δημόσιου τομέα;
Τα «stage» δεν ήταν τίποτα άλλο από «πρόγονος» των προγραμμάτων τύπου «voucher» και ΤΟΠΣΑ, με τα οποία γίνεται προσπάθεια σήμερα να «ξεγελαστεί» η ανεργία. Οι περισσότεροι από όσους συμμετείχαν σε αυτά και κατάφυγαν στη Δικαιοσύνη προκειμένου να μονιμοποιηθούν, δικαιώθηκαν μόνο σε επίπεδο μισθολογικής εξομοίωσης με τους δημοσίους υπαλλήλους και πουθενά αλλού. Δεν συνέβη, ωστόσο, το ίδιο με την ανανέωση των συμβάσεών τους, καθώς και με την πρόσληψή τους με σύμβαση αορίστου χρόνου, όπως ήταν και το ζητούμενο από τους «stageur». Κοντολογίς, και η τύχη των «stage» δεν ήταν τίποτα άλλο από «κουτσουρεμένη».
Ελάχιστοι επέστρεψαν στις εργασίες τους
«Απευθυνθήκαμε στη Δικαιοσύνη ύστερα από την αναστάτωση η οποία προκλήθηκε μετά από τις εκλογές τού 2009 και την απόφαση του τότε αντιπροέδρου τής κυβέρνησης Θεόδωρου Πάγκαλου να μας απολύσει από τις εργασίες μας, στις οποίες απασχολούμασταν ακόμα και δέκα χρόνια. Πολλοί συνάδελφοί μας διασκορπίστηκαν σε διάφορους δικηγόρους προκειμένου να βρουν το δίκιο τους. Ορισμένοι εργάζονταν με αποφάσεις ασφαλιστικών μέτρων μέχρι και το Σεπτέμβριο του 2013, αλλά αυτό δεν ισχύει πλέον. Ακολούθησε βροχή από αρνητικές αποφάσεις προκειμένου να εκδιωχθούν πολλοί και να καταμετρηθούν στις απολύσεις τις οποίες ζητούσε και ζητά ακόμα η τρόικα», πληροφορεί την «Α» ο Α.Κ., διαχειριστής τής ιστοσελίδας stageedimotomea.blogspot.gr.
Ορισμένοι συνάδελφοί του επέστρεψαν στις υπηρεσίες τους με πρωτόδικες αποφάσεις, κυρίως στον ΟΑΕΔ, στον ΟΠΑΔ και σε κάποιους Δήμους. Το ποσοστό τους, ωστόσο, δεν ξεπερνά το χαμηλό 5%. Απόφαση, εξάλλου, του Αρείου Πάγου του περασμένου Μαΐου δίνει το δικαίωμα στους εργαζομένους να διεκδικήσουν δικαστικώς τα δεδουλευμένα και τα ένσημά τους, αλλά τους αποκλείει τη διέξοδο της μονιμοποίησης. «Απαιτείται πολιτική απόφαση για να λυθεί το θέμα, δεν υπάρχει ωστόσο η ανάλογη πολιτική βούληση», υπογραμμίζει η ίδια πηγή.
Το κράτος αψηφά δικαστική απόφαση… τί πρωτότυπο
Ο Γ.Κ. (τα πλήρη στοιχεία του στη διάθεση της «Α») εργάστηκε τόσο σε πρόγραμμα «stage» όσο και σε πρόγραμμα ΤΟΠΕΚΟ κι έχει ταλαιπωρηθεί όσο δεν παίρνει άλλο κι από τα δύο. Είναι ενδεικτικό πως ενώ έχει κερδίσει πρωτοδίκως την επαναφορά του με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου στο υπουργείο Οικονομικών, όπου δούλευε ως «stageur», παρόλα αυτά ούτε πληρώνεται ούτε του έχει δοθεί αντικείμενο εργασίας. Κι αυτό μολονότι η απόφαση είναι προσωρινώς εκτελεστή. Το κράτος, δηλαδή, γι’ άλλη μια φορά κράτησε για τον εαυτό του το ρόλο τού «καουμπόι», αφού αψηφά δικαστική απόφαση και δεν την εφαρμόζει.
Αναφορικώς με το πρόγραμμα ΤΟΠΕΚΟ, στο οποίο συμμετείχε ο Γ.Κ. και το οποίο συνδιαχειρίζονταν ο Δήμος Ηλιούπολης και ΚΕΚ, παρότι έχει λήξει εδώ κι ενάμισι χρόνο έχει πληρωθεί ελάχιστα από τα έτσι κι αλλιώς λιγοστά (600 ευρώ) χρήματα τα οποία δικαιούται.
«Δεν υπάρχουν εργασιακά δικαιώματα»
Μιλώντας στην «Α», ο δικηγόρος-εργατολόγος Γιάννης Καρούζος υποστηρίζει πως σαφώς και δεν είναι οριοθετημένα τα εργασιακά δικαιώματα των ανθρώπων οι οποίοι απασχολούνται σε τέτοιου είδους προγράμματα γιατί, πολύ απλά, δεν είναι οριοθετημένοι και οι μισθοί τους, οι οποίοι πολλές φορές κυμαίνονται κάτω του βασικού. Κι όλα αυτά για προγράμματα για τα οποία όσοι επωφελούνται (;), γνωρίζουν ότι στη λήξη τους δεν πρόκειται να υπάρξει ανανέωση υπό τη μορφή επαναπρόσληψης, ακόμα κι αν καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες στο Δημόσιο. Δεν υφίσταται, άλλωστε, σχέση εξαρτημένης εργασίας, ακόμα κι αν ο εργαζόμενος δέχεται εντολές από προϊσταμένη αρχή, αλλά σύμβαση έργου.
«Η ψυχολογία την οποία έχουν οι άνθρωποι οι οποίοι απασχολούνται σε αυτά τα προγράμματα είναι αυτή του “αρκεί να εργαστώ ξανά και του χρόνου”. Ούτε το οκτάωρο τηρείται ούτε ο βασικός μισθός ούτε οι υπερωρίες ούτε τα έξοδα μετακίνησής τους χορηγούνται. Παρόλα αυτά η ελπίδα για επαναπασχόληση, για παράταση δηλαδή παροχής εργασίας αυτού του είδους, αποτελεί ένα μοχλό ο οποίος αγγίζει την κοινωνία. Δεν είναι απλώς το τυράκι, είναι το ψωμί από τη στιγμή που δεν βρίσκεται δουλειά πουθενά αλλού», επισημαίνει ο κ. Καρούζος.
ΤΟΠΕΚΟ και ΤΟΠΣΑ, τα «stage» της νέας εποχής
Μια άλλη τρανταχτή περίπτωση κατασπατάλησης των κοινοτικών πόρων χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα, όπως καταγγέλλεται στην «Α», είναι τα προγράμματα ΤΟΠΕΚΟ και ΤΟΠΣΑ, τα οποία αντικειμενικώς στοχεύουν σε τοπικές πρωτοβουλίες για την απασχόληση μακροχρόνια ανέργων κι ατόμων με ειδικές ανάγκες. Στην πράξη, όμως, εξυπηρετούν κι αυτά τους ιδιώτες διαμεσολαβητές, αφού κατά γενική ομολογία δεν ανταποκρίνονται ούτε καν στο 2% του προβλεπόμενου στόχου δημιουργίας θέσεων εργασίας.
Το 40% των δαπανών πηγαίνει και σε αυτήν την περίπτωση στην κατάρτιση στα ΚΕΚ, το 40% για συμβουλευτική –ενημέρωση και δικτύωση–, το 10% για το συντονισμό του έργου και μόνο περίπου το 10% για ενίσχυση των ωφελούμενων, υποτίθεται, άνεργων. Με λίγα λόγια, το 90% καταλήγει στους διαμεσολαβητές…
http://www.iapopsi.gr/ti-apeginan-ta-thymanta-ton-stage/
Του Γιάννη Συμεωνίδη
Αλήθεια, τι απέγιναν οι περίφημοι «stageur», τους οποίους η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου πέταξε στο δρόμο εν μια νυκτί στο όνομα της εξυγίανσης του δημόσιου τομέα;
Τα «stage» δεν ήταν τίποτα άλλο από «πρόγονος» των προγραμμάτων τύπου «voucher» και ΤΟΠΣΑ, με τα οποία γίνεται προσπάθεια σήμερα να «ξεγελαστεί» η ανεργία. Οι περισσότεροι από όσους συμμετείχαν σε αυτά και κατάφυγαν στη Δικαιοσύνη προκειμένου να μονιμοποιηθούν, δικαιώθηκαν μόνο σε επίπεδο μισθολογικής εξομοίωσης με τους δημοσίους υπαλλήλους και πουθενά αλλού. Δεν συνέβη, ωστόσο, το ίδιο με την ανανέωση των συμβάσεών τους, καθώς και με την πρόσληψή τους με σύμβαση αορίστου χρόνου, όπως ήταν και το ζητούμενο από τους «stageur». Κοντολογίς, και η τύχη των «stage» δεν ήταν τίποτα άλλο από «κουτσουρεμένη».
Ελάχιστοι επέστρεψαν στις εργασίες τους
«Απευθυνθήκαμε στη Δικαιοσύνη ύστερα από την αναστάτωση η οποία προκλήθηκε μετά από τις εκλογές τού 2009 και την απόφαση του τότε αντιπροέδρου τής κυβέρνησης Θεόδωρου Πάγκαλου να μας απολύσει από τις εργασίες μας, στις οποίες απασχολούμασταν ακόμα και δέκα χρόνια. Πολλοί συνάδελφοί μας διασκορπίστηκαν σε διάφορους δικηγόρους προκειμένου να βρουν το δίκιο τους. Ορισμένοι εργάζονταν με αποφάσεις ασφαλιστικών μέτρων μέχρι και το Σεπτέμβριο του 2013, αλλά αυτό δεν ισχύει πλέον. Ακολούθησε βροχή από αρνητικές αποφάσεις προκειμένου να εκδιωχθούν πολλοί και να καταμετρηθούν στις απολύσεις τις οποίες ζητούσε και ζητά ακόμα η τρόικα», πληροφορεί την «Α» ο Α.Κ., διαχειριστής τής ιστοσελίδας stageedimotomea.blogspot.gr.
Ορισμένοι συνάδελφοί του επέστρεψαν στις υπηρεσίες τους με πρωτόδικες αποφάσεις, κυρίως στον ΟΑΕΔ, στον ΟΠΑΔ και σε κάποιους Δήμους. Το ποσοστό τους, ωστόσο, δεν ξεπερνά το χαμηλό 5%. Απόφαση, εξάλλου, του Αρείου Πάγου του περασμένου Μαΐου δίνει το δικαίωμα στους εργαζομένους να διεκδικήσουν δικαστικώς τα δεδουλευμένα και τα ένσημά τους, αλλά τους αποκλείει τη διέξοδο της μονιμοποίησης. «Απαιτείται πολιτική απόφαση για να λυθεί το θέμα, δεν υπάρχει ωστόσο η ανάλογη πολιτική βούληση», υπογραμμίζει η ίδια πηγή.
Το κράτος αψηφά δικαστική απόφαση… τί πρωτότυπο
Ο Γ.Κ. (τα πλήρη στοιχεία του στη διάθεση της «Α») εργάστηκε τόσο σε πρόγραμμα «stage» όσο και σε πρόγραμμα ΤΟΠΕΚΟ κι έχει ταλαιπωρηθεί όσο δεν παίρνει άλλο κι από τα δύο. Είναι ενδεικτικό πως ενώ έχει κερδίσει πρωτοδίκως την επαναφορά του με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου στο υπουργείο Οικονομικών, όπου δούλευε ως «stageur», παρόλα αυτά ούτε πληρώνεται ούτε του έχει δοθεί αντικείμενο εργασίας. Κι αυτό μολονότι η απόφαση είναι προσωρινώς εκτελεστή. Το κράτος, δηλαδή, γι’ άλλη μια φορά κράτησε για τον εαυτό του το ρόλο τού «καουμπόι», αφού αψηφά δικαστική απόφαση και δεν την εφαρμόζει.
Αναφορικώς με το πρόγραμμα ΤΟΠΕΚΟ, στο οποίο συμμετείχε ο Γ.Κ. και το οποίο συνδιαχειρίζονταν ο Δήμος Ηλιούπολης και ΚΕΚ, παρότι έχει λήξει εδώ κι ενάμισι χρόνο έχει πληρωθεί ελάχιστα από τα έτσι κι αλλιώς λιγοστά (600 ευρώ) χρήματα τα οποία δικαιούται.
«Δεν υπάρχουν εργασιακά δικαιώματα»
Μιλώντας στην «Α», ο δικηγόρος-εργατολόγος Γιάννης Καρούζος υποστηρίζει πως σαφώς και δεν είναι οριοθετημένα τα εργασιακά δικαιώματα των ανθρώπων οι οποίοι απασχολούνται σε τέτοιου είδους προγράμματα γιατί, πολύ απλά, δεν είναι οριοθετημένοι και οι μισθοί τους, οι οποίοι πολλές φορές κυμαίνονται κάτω του βασικού. Κι όλα αυτά για προγράμματα για τα οποία όσοι επωφελούνται (;), γνωρίζουν ότι στη λήξη τους δεν πρόκειται να υπάρξει ανανέωση υπό τη μορφή επαναπρόσληψης, ακόμα κι αν καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες στο Δημόσιο. Δεν υφίσταται, άλλωστε, σχέση εξαρτημένης εργασίας, ακόμα κι αν ο εργαζόμενος δέχεται εντολές από προϊσταμένη αρχή, αλλά σύμβαση έργου.
«Η ψυχολογία την οποία έχουν οι άνθρωποι οι οποίοι απασχολούνται σε αυτά τα προγράμματα είναι αυτή του “αρκεί να εργαστώ ξανά και του χρόνου”. Ούτε το οκτάωρο τηρείται ούτε ο βασικός μισθός ούτε οι υπερωρίες ούτε τα έξοδα μετακίνησής τους χορηγούνται. Παρόλα αυτά η ελπίδα για επαναπασχόληση, για παράταση δηλαδή παροχής εργασίας αυτού του είδους, αποτελεί ένα μοχλό ο οποίος αγγίζει την κοινωνία. Δεν είναι απλώς το τυράκι, είναι το ψωμί από τη στιγμή που δεν βρίσκεται δουλειά πουθενά αλλού», επισημαίνει ο κ. Καρούζος.
ΤΟΠΕΚΟ και ΤΟΠΣΑ, τα «stage» της νέας εποχής
Μια άλλη τρανταχτή περίπτωση κατασπατάλησης των κοινοτικών πόρων χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα, όπως καταγγέλλεται στην «Α», είναι τα προγράμματα ΤΟΠΕΚΟ και ΤΟΠΣΑ, τα οποία αντικειμενικώς στοχεύουν σε τοπικές πρωτοβουλίες για την απασχόληση μακροχρόνια ανέργων κι ατόμων με ειδικές ανάγκες. Στην πράξη, όμως, εξυπηρετούν κι αυτά τους ιδιώτες διαμεσολαβητές, αφού κατά γενική ομολογία δεν ανταποκρίνονται ούτε καν στο 2% του προβλεπόμενου στόχου δημιουργίας θέσεων εργασίας.
Το 40% των δαπανών πηγαίνει και σε αυτήν την περίπτωση στην κατάρτιση στα ΚΕΚ, το 40% για συμβουλευτική –ενημέρωση και δικτύωση–, το 10% για το συντονισμό του έργου και μόνο περίπου το 10% για ενίσχυση των ωφελούμενων, υποτίθεται, άνεργων. Με λίγα λόγια, το 90% καταλήγει στους διαμεσολαβητές…
http://www.iapopsi.gr/ti-apeginan-ta-thymanta-ton-stage/
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου