Είναι φιλόλογος, νέα γυναίκα, παντρεμένη με ένα παιδάκι. Ο άντρας της, μαθηματικός, δουλεύει σε φροντιστήρια – πενήντα ώρες μάθημα την εβδομάδα. Οι γονείς της θέλουν να διοριστεί στο δημόσιο. Την πιέζουν να βρει κάτι «σίγουρο». Την έχουν πείσει. «Παντρεύτηκες καλό παιδί, έκανες οικογένεια, το σπίτι σου το έχεις. Τι ανάγκη έχεις. Να μπεις και στο δημόσιο να φύγουμε ήσυχοι κι εμείς».
Και βρήκαν ένα μέσο να μπει στο Stage. Έτσι έμαθα κι εγώ για αυτό το πρόγραμμα «επιδοτούμενης παρανομίας». Άκουγα αλλά δεν ήξερα. Ρώτησα, διάβασα, έμαθα και θύμωσα. Μα πιο πολύ προβληματίστηκα με την “λογική” της “προοδευτικής” και “επαναστατημένης” κατά τα άλλα νέας γυναίκας.
Της πρότεινα δουλειά στο φροντιστήριο με ασφάλιση και αμοιβή πολύ πάνω από την σύμβαση που ισχύει, αλλά αρνήθηκε. Προτιμά το Stage.
Στην πραγματικότητα το «πρόγραμμα απόκτησης εργασιακής εμπειρίας Stage» είναι ένα απόλυτα ειλικρινές πρόγραμμα αφού νέοι άνθρωποι εξοικειώνονται σε εργασιακές συνθήκες σκλαβιάς αφού τέτοιες απαιτούν οι «δύσκολοι καιροί» που διέρχεται η «οικονομία μας/τους». Ανασφάλιστοι εργαζόμενοι με πενιχρές αμοιβές.
Διαβάζω μερικές δηλώσεις ανθρώπων που “εργάζονται” στο πρόγραμμα εθελούσιας σκλαβιάς.
«Το μόνο θετικό είναι η προϋπηρεσία. Τα μόρια που παίρνεις βοηθάνε πολύ. Μετά δε χρειάζεσαι μέσον για να διορισθείς. Μισθολογικά, όμως, το πρόγραμμα είναι χάλια. 22 ημέρες πληρώνουν. Εάν έχεις δουλέψει 23 θα πληρωθείς 22, εάν δουλέψεις 19 θα πληρωθείς 19. Κάνεις ακριβώς την ίδια δουλειά (καμιά φορά και περισσότερη) με τους μόνιμους και παίρνεις ελάχιστα λεφτά και χωρίς ένσημα. Εκτός των άλλων, έχεις και κάποιους υπαλλήλους να μη σε υπολογίζουν και να σου φέρονται άσχημα. Εμάς δε του Stage προσπαθούν συνεχώς να μας “χώσουν”. Υπάρχουν παιδιά που τους έχουν αναθέσει αντικείμενο με πολλές ευθύνες, που δεν το φέρνει εις πέρας και υπάλληλος με 20 χρόνια υπηρεσίας. Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι μαθαίνεις αρκετά πράγματα, πώς λειτουργεί το κράτος, κάνεις γνωριμίες. Βέβαια, πολλά παιδιά κάνουν και 2η δουλειά, χωρίς να κολλάνε ένσημα, διότι διαφορετικά δε βγαίνουν».
«Το ίδιο το κράτος είναι παράνομο, όταν την ίδια στιγμή κυνηγάει τους επαγγελματίες. Για να μπεις δε στο πρόγραμμα, κάποιος πρέπει να μεσολαβήσει. Εγώ σε νέους ανθρώπους θα το συνέστηνα ως εμπειρία, αλλά για μεγαλύτερους με τίποτα»
«Βέβαια, υπάρχουν και χειρότερα. Παιδιά που δεν παίρνουν ούτε αυτά τα 500 ευρώ. Πάντως, καλύτερα να έπαιρνα 50-100 ευρώ λιγότερα και να είχα ασφάλεια. Ενδεχομένως θα επιχειρήσω να μείνω και δεύτερο 18μηνο.
Το μόνο θετικό είναι τα μόρια. Κατά τ’ άλλα, δεν αξίζει το Stage. Βγάζουμε πολλή δουλειά και πολλές φορές περισσότερη από τους μόνιμους υπαλλήλους. Όλα τ’ άλλα είναι αρνητικά. Ακόμα και τα λίγα χρήματα τα πληρωνόμαστε με καθυστέρηση δύο μηνών, δηλαδή το Φεβρουάριο τον πληρώνεσαι τον Απρίλιο»
«Αν είσαι Π.Ε. ή Τ.Ε. δεν ξεπερνάς με τίποτα τα 550 – 600 ευρώ το μήνα. Αν είσαι Δ.Ε., μιλάμε για 400 ευρώ. Ένσημα δεν υπάρχουν. Όταν φύγεις δεν μπορείς να πας Ταμείο Ανεργίας. Δεν υπάρχουν δώρα ή επιδόματα και δεν πληρωνόμαστε τις αργίες. Δουλεύεις κανονικά 8.00-3.00, ενώ σε κάποιες υπηρεσίες υπάρχουν και υπάλληλοι που σε βλέπουν και σε αντιμετωπίζουν υποτιμητικά. Υπάρχουν ολόκληρες υπηρεσίες που στηρίζονται μόνο στο Stage. Το κράτος, λοιπόν, είναι ο Νο1 παράνομος».
Και ποιος είναι ο Νο2 παράνομος; Μήπως αυτός που αποδέχεται την παρανομία και εργάζεται για τον Νο1;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου