Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΟΤΕ…

Θα ήμουνα δεν θα ήμουνα 12 χρονών όταν ρώτησα τον πατέρα μου τι σημαίνει κράτος δικαίου και τι ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Απάντηση δεν πήρα απλά τον είδα να χαϊδεύει το κεφάλι μου και να με κοιτάει όντας βουβός και περίλυπος. Δεν μπόρεσα να το καταλάβω γιατί δεν μου απάντησε…
Πρώτος στην τάξη στα μαθήματα αλλά και λίγο ατίθασος. Την δασκάλα την θυμάμαι μονίμως να με παρατηρεί και να μου λέει ότι πρέπει να είμαι πιο συμβατικός και συναινετικός. Τα χρόνια πέρασαν. Εφηβεία, βιώματα και επιρροές πολλές. Ύστερα Πανεπιστήμιο. Οράματα και ελπίδες ανέξοδες. Θα αλλάξω τον τόπο άρα και τον κόσμο, θα γίνω τρανός…
Με δυσκολία να βρω δουλειά, αμέτρητα βιογραφικά και εξίσου απορρίψεις. Εν τέλει τα κατάφερα. Επτά χρόνια είναι αυτά. Αντίξοες συνθήκες, ώρες πολλές .Ιδιωτικός τομέας…Κουράστηκα, έφτασα στα όρια μου αλλά δεν τα παράτησα. Με απέλυσαν. Στοίχιζα ακριβά.
Βρέθηκα με αγχώδης διαδικασίες, αχ πόσο μου στοίχησε θεέ μου η δεκαπεντάμηνη (15) ανεργία μου, σε stage του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου φορέα. Πίστεψα στην αρχή ότι θα καθίσω λίγο και θα φύγω θα βρω κάτι άλλο να αλλάξω τον κόσμο, μάταια…Πόσο έξω έπεσα…
Είδα από μέσα μόνιμους να με βοηθάνε, λίγους βέβαια, και μονίμους να κοιτάνε το ρολόι και το ημερολόγιο για την επόμενη κοπάνα (αυτοψία το λένε αυτοί).
Από την άλλη ο κόσμος των stage…
Παιδιά νέα και μεγαλύτερα γεμάτα όρεξη και ελπίδα να προσφέρουν υπέρ του δέοντος. Άξιες μάνες με μια ανάσα να έρχονται, να τα βγάζουν εις πέρας τόσο στην οικογένεια τους όσο και να ανταπεξέρχονται στα καθήκοντα της εργασιακής εμπειρίας (Οκτάωρο κανονικό…διεκπαιρέωση διοικητικών εγγράφων εξ ολοκλήρου, άνοιγμα και κλείσιμο της υπηρεσίας…).Παιδιά με εφαλτήριο την ελπίδα και εφιάλτη την ανεργία να υπακούν καρτερικά στις ορέξεις και στις απαιτήσεις των μονίμων, τελειόφοιτων Δημοτικού, υπαλλήλων.
Οι μόνιμοι καλομάθανε και το δημόσιο λειτουργούσε σε υποφερτά πλαίσια. Οι stagers αυξήθηκαν, ο καιρός πέρναγε και ήρθε η μέρα να τελειώσουμε. Αγωνία και άγχος μεγάλο για την συνέχεια. Φαμίλιες που είχαν απλά πάρει μια ανάσα και εναποθέσει στον οικογενειακό τους προϋπολογισμό τα 500 γεμάτα ιδρώτα και απαξίωση ευρώ…ασφυκτιούν κα δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα.
Η ευνομούμενη Πολιτεία να γυρίζει την πλάτη, να κλείνει τα μάτια να σφυρά παγερά αδιάφορα. Ένα καθεστώς αβεβαιότητας και απελπισίας να διακατέχει χιλιάδες ανθρώπους. Σίγουρα δεν είναι το μέλλον που ονειρεύτηκα…
Επειδή ο ρομαντισμός και η αισιοδοξία μου έχουν μείνει ακόμα αναλλοίωτα, πιστεύω ότι οι πολιτικοί αυτού του τόπου θα αφουγκραστούν την αγωνία μας και θα αδράξουν το άγχος μας και θα το μετουσιώσουν σε ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΜΑΣ.
Δεν επαιτούμε ούτε επιδιώκουμε να κερδίσουμε εις βάρος των υπόλοιπων ανέργων, και των ευπαθών ομάδων.
Θέλουμε απλά το δικαίωμα να εργαστούμε και να προσφέρουμε στις υπηρεσίες οπού ικανώς καλύπτουμε πάγιες και διαρκής ανάγκες.
Αχ πατέρα να σε είχα τώρα που μεγάλωσα να μου εξηγήσεις…
ΝΙΚΟΣ Τ.